Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam 37e verslag – ma.03.08.09: 9 personen, incl. 1 nieuweling.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de aanwezigen worden welkom geheten, speciaal de nieuweling, die vertelt dat hij op internet zich al enigszins heeft georienteerd omtrent opzet en werkwijze van de groep, waaruit de gespreksleider concludeert dat het derhalve overbodig is de gespreksregels ook thans voor te lezen.
Aansluitend komt aan de orde het bepalen van een onderwerp voor het groepsgesprek.

Wie heeft een voorstel?

Zoals gebruikelijk, valt een stilte; mensen zwijgen en dan denken ze na, althans dat zou je kunnen veronderstellen. De stilte lijkt soms lang te duren en levert een periode van confrontatie op. Op den duur kan je ontdekken dat er ruimte in jezelf ontstaat; ruimte en rust en dat op zichzelf kan al sensatie en misschien kracht opleveren. Maar hoe dan ook, in die stilte schiet er vooral heel veel door je heen, flarden, onaffe gedachten en misschien zelfs een soort verplichting om een onderwerp voor het gesprek voor te stellen of de herinnering aan gebeurtenissen of plannen of spanningen die je je opeens realiseert. Je kunt ook gewoon wegzweven. En zo kan de stilte lang lijken te duren. Tegelijk profileert zich aldus ook duidelijk de aanwezigheid van de groep en de toenemende spanning, waaruit het gespreksonderwerp zal uitkristalliseren. En tenslotte is die stilte ook een wezenlijk element omdat het confronteert met het feit dat je met een aantal mensen rond de tafel zit in een gemeenschappelijk proces van herstel en planning van heden en toekomst. Trouwens ook in de wetenschap dat straks iemand de stilte gaat verbreken. Dat gebeurt uiteindelijk altijd weer. Dus ook nu, want A vraagt het woord en zegt:

Ik weet niet of het een voorstel oplevert voor een gespreksonderwerp, maar in het afgelopen weekend heb ik voor de zoveelste keer ontdekt hoe belangrijk het is dat ik heb geleerd mij te uiten en te kunnen praten. Dat heb ik te danken aan de groep; vroeger liep ik vooral stuk op mijn onvermogen in dat opzicht; dan liet ik spanningen in het contact met anderen, vooral natuurlijk mijn partner, oplopen tot ik terecht kwam in de vlucht van de drank. En dat alles beleef ik zelf nu als een wezenlijk verschil: mijn critische fase zit ‘m in de spanning die ik in zo’n situatie laat ontstaan, misschien onbewust zoek als excuus voor later. Op die manier ontdekte ik op de lange duur de eigenlijke functie van de groep: althans hoe die voor mij werkt; ik heb daar lang over gedaan, maar nu begin ik het door te krijgen: de groep is absoluut niet een middel tegen doorzakken, maar leert mij in de allereerste plaats een manier van leven waardoor ik ongezonde spanningen kan voorkomen. Die spanningen deden mij de das om. Daar valt niet tegen te vechten. Dat leg ik altijd weer af. Kortom, het recept is eigenlijk nogal eenvoudig: voorkom die spanningen! En dat is dan meteen ook de wezenlijke functie van de groep: zo leer ik mezelf ook eerder en beter aansturen. Ogenschijnlijk allemaal zo logisch als koek. Maar het duurde lang voordat ik dit allemaal doorkreeg.

Aldus ontstaat het onderwerp:

Hoe beleef je de groep, wat heb je d’r aan? Nu en op den duur – wat verwacht je ervan?

Wie begint?

B: ik ben pas kort bij de groep en kan nog niet zomaar praten; op dit moment is het eigenlijk alleen nog maar een klankbord – ik kan hier wel m’n verhaal kwijt – en herken ook veel in jullie verhalen, maar het is allemaal nog wel heel vers.

C: ik luister….

D: ik ben ook nog niet zo lang bij de Buitenveldert-groep – ben bovendien behoorlijk ‘kat uit de boom-kijkerig’, kan wel gemakkelijk praten, maar zal niet snel het achterste van m’n tong laten zien en het fijne hier is dat je je ding kan zeggen en dat je niet meteen beoordeeld wordt of advies krijgt of in de rede gevallen wordt en ik weet zelf heel goed: leren communiceren is een stuk effectiever dan (in mijn geval) drank nemen –- maar handvaten om te durven communiceren en de problemen echt aan te pakken hoop ik in de Buitenveldert-groep via verhalen ook mee te nemen en te leren.

E: om me op een positieve manier te uiten is voor mij wel lastig geweest – ik was daar niet aan gewend – was namelijk terecht gekomen in een nogal roudouwerige levensstijl – maar heb intussen wel ontdekt dat ik eigenlijk met communiceren geen moeite heb – ook heb ik hier geduld geleerd – ik kan in de groep groeien – je leert je hier uiten – ik hoef niet meer zo nodig met bravoure te werken – en als klap op de vuurpijl oefen ik hierin regelmaat: alles bij elkaar is het een totaal nieuw leefprogramma….

F: ik heb de groep eigenlijk nooit beleefd als middel om mijn verslaving te doorbreken – dat was al eerder gebeurd, namelijk op het moment dat ik de kliniek binnenstrompelde, waar ik aansluitend in bed werd gestopt. En juist op dat moment in die kliniek ontstond het besef dat ik de richting in mijn leven kwijt was – alles lag door elkaar – en wat ik nodig had was een systeem van rust en orde en overzicht om die rommel op te ruimen – en toen kwam ik in de zelfhelpgroep terecht. Dat was de AA, waaruit later de Buitenveldertgroep is ontstaan. Zo leerde ik de gaten in mijn leven op te vullen – systeem aan te brengen – dat gaf mij ook de rust en zekerheid die ik nodig had. Op die manier is de training binnen de zelfhelpgroep een zeer effectief aanvullend model om het leven zonder verslaving werkelijk vorm te geven.

G: ik ben vanuit mijzelf erg dwingend – wil graag dat een grote groep mensen naar mij luistert. Soms stoot ik mensen af – hier leer ik: luisteren – naar andermans oplossingen – niet zozeer om voor mezelf op te komen – vooral dat ik niet alles kan oplossen en regelen en dat dat ook niet ‘hoeft’ – leer ook openstaan en kwetsbaar te zijn – door sterk te zijn gaat ‘t namelijk ook niet goed, zoals in het conflict met m’n zus, want dan draaien we om elkaar heen…

H: ik moet me altijd een beetje inhouden – drank is niet mijn probleem – misschien zou ik minder dominant moeten zijn – gisteren werd ik 75 en ik word nog steeds gevraagd om te werken – kan me
niet voorstellen dat ik op een stoel zou moeten blijven zitten – heb dat wel geprobeerd met een stel leeftijdsgenoten, maar dan blijf ik bij m’n gevoel: dit hier is een soort Rotary, maar dan zonder alcohol – vind ik sociaal prettig; dus mijn aanbod is: als je me nodig hebt: bel me.

I: in de groep wordt ieders bijdrage ongerept gelaten – je kunt je laten meedrijven op de stroom – aan ‘t eind stap je daar weer uit: trouwens, ik wil heel graag wel het achterste van m’n tong laten zien – omringd door dezelfde soort mensen – die zijn buiten de groep afwezig – ik vond daarvoor eigenlijk een minimale deling met mensen om mij heen – en dat delen van mij was (dus) flinterdun – heb me toen voorgenomen dichtbij mezelf te blijven – voor de omgeving is dat niet makkelijk maar voor mezelf wel goed – het delen in de groep is prachtig – de schriftelijke verslagen zijn heel fijn – op die manier kan je ook achteraf zo’n avond opnieuw ‘doorlezen’.

J: geeft te kennen te willen zwijgen.

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren:

A: ik laat ook ‘t achterste van m’n tong niet zien – kan hier wel veel halen om steviger in m’n schoenen te staan – wil deur/escape op een kier houden – door te praten en open te zijn: dat zeggen wordt door anderen enorm gewaardeerd – dat geldt zowel werk als vrienden en familie – bijvoorbeeld bij de rouwverwerking na de dood van mijn moeder – m’n vriend zegt: nu gaat ‘t beter – ook buiten drank – moeilijk om de vinger te leggen op het helend recept van resp. de groep en/of de kliniek..

De gespreksleider dankt A voor het onderwerp, verzoekt eenieder enig geld in de groepspot te doen en sluiten de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 4 augustus 2009.